می گن :  شیرینی در کنار تلخی مزه پیدا می کنه.

می گن :  راحتی بدون سختی بی معنیه.

می گن : آرامش بعد از دردسر می چسبه.

می گن :  لذت آزادی بعد از در بند بودن ، بیشتره.

می گن :  سفیدی در مقابل سیاهی جلوه داره.

می گن :  همیشه بعد از گریه خنده است .

می گن :  پایان شب سیه سپید است.

می گن : اشک و لبخند همیشه با هم قشنگن.

می گن : دوستی وقتی معنا داره که ، دشمنی ، در کار باشه.

می گن : هراس از مرگه که زندگی رو زیبا می کنه.

ولی آیا واقعا همینطوره .

یا اینکه همه این حرفها برای توجیه بدبختی آدماست .

کی می دونه ...

شاید اینا برای اینه که دلمون خوش باشه که بالاخره سختی هامون تموم می شه....

شاید برای اینه که فکر کنیم داریم امتحان می دیم ومنتظریم که  امتحان تموم بشه و یه نفس راحت بکشیم.

شایدم برای اینه که  به امید درست شدن وضعیت فعلی در آینده ، مشکلاتمونو کوچکتر ببینیم.

خلاصه که هیچ کس نمی دونه موضوع از چه قراره! 

ولی هر چی که هست خوشی ، خوشیه . بدبختی هم بدبختیه.

خوشحالی ، شادی ، سرور ، همه و  همه یه حس درونیه .  حسی که خیلی نمی شه از کسی یاد گرفت و نمی شه به کسی هم یاد داد. 

 ولی میتونیم  با خودمون تمرین کنیم  تا از درون شاد باشیم. غم هامونو کمرنگ ببینیم و خانه دوستی را که سهراب دنبالش می گرده تو خودمون پیدا کنیم .: در فلق بود که پرسید سوار ....

خانه دوست کجاست...!